Zij was toen 35, en net docent. Ik was op de School voor Journalistiek vooral te porren voor plezier maken met vriendinnen en van haar colleges (evenals de andere colleges) kreeg ik weinig mee.
Zij is inmiddels al jaren directeur en actief in besturen, adviesraden en kerkelijke commissies. Het leuke is dat Els en ik elkaar afgelopen decennia op gezette tijden weer tegenkwamen en elkaars schrijfsels bleven volgen. Snel na mijn aantreden als hoofdredacteur van magazine OnderWeg vroeg ik haar als columnist en hadden we contact over haar columns. ‘Ik ga je ooit nog een keer portretteren’, zei ik 2 jaar geleden, ‘en een dijk van een verhaal over je schrijven.’

Dit wordt een prachtverhaal, weet ik nu al

Onlangs reed ik naar haar retraiteplek, diep in Overijssel, en praatten we ruim 3 uur met elkaar. Een interview zoals ik ze het liefste heb: open, vertrouwelijk, ontspannen, zonder vragenlijstje en het gesprek zijn loop latend. Over wie die voor het oog ferme Els van Dijk is, haar geluk en haar - zoals ze het zelf verwoordde - ‘stille verdriet’. Dit wordt een prachtverhaal, weet ik nu al.