Het vertrouwen in een oplossing was in het begin groot, toen COVID-19 in veler beleving nog slechts een kortdurend ongemak was. Groot maar diffuus, dat wel. Staan immers omvang, aard en proces van het probleem niet vast dan is uitkomst bieden een wankel ding, zo bleek. Via groepsimmuniteit, afstandsregels, mondkapjes, isoleren en massaal testen kijken we op dit moment reikhalzend uit naar wat Beatrice de Graaf laatst ‘the magic bullet’ noemde: hét coronavaccin. ‘We staren ons blind op deze oplossing.’

Toen ik het haar daags voor Kerst hoorde zeggen, onderkende ik bij mezelf een dieper geloof in die ‘magic bullet’ dan ik zou wensen. De prik als einde van een episode waarin ook mijn comfortabele leven ongevraagd ontdaan werd van wat het nóg beter maakt. Zeker, ik haal die prik en motiveer mijn oudere moeder hetzelfde te doen en niet eerst af te wachten. Dit naargeestig virus bracht naast ziekte en dood volgens schrijver Tommy Wieringa ook ‘wantrouwen in de plaats van saamhorigheid, verdraagzaamheid maakte plaats voor bitterheid en afkeer van elkaar’. Zo rap mogelijk dus de dood aan dit kwaad.

En toch is er het voorbije jaar iets in mij geboren dat ik in 2021 meeneem als tegengif tegen die onderlinge bitterheid en afkeer waar Wieringa over schrijft. Toen ik zijn stukje las over corona dat ‘het lelijkste in de Nederlander naar boven brengt’, moest ik denken aan de engelenactie in onze kerk. Als ‘secret angels’ verrasten we elkaar tijdens de Adventsweken anoniem, ongezien en stilletjes met lekkers en bemoedigingen. Deze kleine, gedienstige blijken van liefde en verbondenheid brachten zichtbaar veerkracht in een gemeente waar, zoals in vele andere, de gemeenschapszin maandenland onder druk staat.

Ik blijf in 2021 een secret angel, nam ik mij voor. Omdat ik ervan overtuigd ben dat het ons helpt het jachtig zoeken naar een sluitende oplossing voor de pandemie los te laten en te doen wat zeker zo belangrijk is: elkaar in liefde vasthouden.

Deze column verscheen in januari 2021 in magazine OnderWeg.

‍